Nawierzchnie betonowe są co prawda trudniejsze w wykonaniu i czasami droższe od bitumicznych odpowiedników, lecz ich wielką zaletą jest trwałość, która sięga nawet powyżej 50 lat. Konstrukcje podatne wymagają remontów już po kilku latach eksploatacji, podczas gdy nawierzchnie sztywne mogą funkcjonować bez większych napraw nawet 15-20 lat i więcej. Przyjrzyjmy się wybranym problemom związanym z bieżącym utrzymaniem i remontami dróg o konstrukcji betonowej w odniesieniu do dróg lokalnych.

Wandalizm jest bardzo częstym zjawiskiem, którego zwalczanie generuje dodatkowe koszty zarówno dla wielkich miast, jak i małych gmin. Jego skutkiem są nie tylko straty finansowe, ale również zagrożenie dla użytkowników dróg, które rośnie wraz z kolejnymi uszkodzeniami sygnalizacji świetlnej, lamp ulicznych czy barierek. Wandale nie są jednak bezkarni, a za wyrządzone przez nich szkody można dochodzić odszkodowania.

Woda, jeden z największych żywiołów, jest bardzo kapryśna i tylko pozornie możliwa do opanowania. Zarządcy dróg muszą się liczyć ze skutkami błędnie zaprojektowanych elementów odwodnieniowych, które niejednokrotnie są powodem kompletnej dewastacji drogi. Zdarza się, że jeden niedrożny przepust pod koroną drogi powoduje wyrwanie całego nasypu wokół przepustu. Jest to bardzo kosztowna naprawa, choć przyczyna błaha, a jej usunięcie podczas rutynowych przeglądów i napraw wcale nie wymagałoby wysokich nakładów finansowych. Źle zaprojektowane odwodnienie drogowe może spowodować szkody niemożliwe do usunięcia podczas zwykłych robót poprawkowych czy remontowych. Na co więc warto zwrócić uwagę, by uniknąć poważnych strat?

Nowe wymagania techniczne WT-1 i WT-2 2016 weszły w życie 9 maja 2016 r. Nie są to jednak dokumenty zastępujące, lecz jedynie uzupełniające wersje sprzed dwóch lat. Dokument WT-2 z roku 2014 określa wymagania projektowe takie jak: skład ziarnowy mieszanek mineralnych, zawartość lepiszcza, stabilizatorów, dodatków granulatu gumowego itp. Wymagania techniczne z roku 2016 odnoszą się natomiast bezpośrednio do etapu wykonawstwa nawierzchni, a więc technologii wbudowywania mas asfaltowych na drogach publicznych

Potrzeba zabezpieczenia interesów podwykonawców w kontraktach na roboty budowlane realizowane nie tylko w trybie zamówień publicznych, ale także w ramach inwestycji prywatnych wymogła na ustawodawcy wprowadzenie solidarnej odpowiedzialności za zapłatę wynagrodzenia. Czy projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny przygotowany przez Komisję Praw Człowieka, Praworządności i Petycji może polepszyć sytuację inwestorów?

Jak zorganizować transport zbiorowy w obliczu tak dużego wydarzenia? Sprostania temu wyzwaniu podjął się Zakład Systemów Komunikacyjnych Politechniki Krakowskiej, który przygotował wstępną koncepcję rozwiązań bazującą na 4-dniowych warsztatach Koła Naukowego Systemów Komunikacyjnych. Opracowali ją studenci pod kierunkiem pracowników naukowych oraz zaproszonych ekspertów i instytucji odpowiedzialnych za transport. Niżej przedstawione elementy koncepcji należy traktować jedynie jako propozycje specjalistów, a nie gotowy projekt. Koncepcja będzie wdrażana dopiero wtedy, gdy odpowiedzialne władze podejmą stosowne decyzje.

Co się zmieni?

Uchwalona niedawno przez Sejm nowelizacja ustawy Prawo zamówień publicznych niesie ze sobą największy zakres zmian od lat. Modyfikacja dotyka ponad połowy dotychczas obowiązujących przepisów. Jednym z najważniejszych obszarów, który doczekał się ingerencji ustawodawcy, są zasady wprowadzania zmian do umów w sprawie zamówień publicznych.

Jednym z najczęściej spotykanych rodzajów uszkodzeń na drogach zamiejskich są zniszczenia przy krawędzi jezdni. Problem ten dotyczy w szczególności dróg o przekroju drogowym, czyli bez dodatkowego obramowania krawężnikami, które stwarzałyby solidny opór dla warstw bitumicznych w czasie ich zagęszczania. W artykule omówiono najczęściej spotykane problemy związane z projektowaniem i wykonaniem stref przykrawędziowych w nawierzchniach bitumicznych w odniesieniu głównie do dróg zamiejskich.

Wraz z wejściem w 2006 roku na polski rynek pakietu nowych norm europejskich dotyczących wymagań dla mieszanek mineralno-asfaltowych pojawiły się ich rodzaje wcześniej w Polsce niestosowane. Są to: asfalt porowaty (PA) wg normy PN-EN 13108-7 oraz beton asfaltowy do bardzo cienkich warstw (BBTM) wg normy PN-EN 13108-2.