Projektanci zwykle nie zdają sobie sprawy z tego, że aby droga służyła przez lata, jej utrzymanie musi być tanie i nie powinno sprawiać większych problemów zarządcy dróg. Dlatego też już na etapie projektu należy szukać rozwiązań, które pozwolą utrzymać drogę niewielkim kosztem i wysiłkiem. Przy projektowaniu tych elementów nie wolno zapominać także o kosztach budowy, aby uniknąć sytuacji, w której koszt odwodnienia wynosi kilkadziesiąt procent wartości całej inwestycji. Wiadomo nie od dziś, że bez prawidłowego odwodnienia żadna droga nie wytrzyma nawet kilku lat, a złe utrzymanie systemów odwodnienia prędzej czy później pociągnie za sobą szkody dla całej drogi.
Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 1999 r. Nr 43, poz. 430), rowy przydrożne występują w 3 kształtach: opływom, trójkątnym lub trapezowym.
W oparciu o zapisy powyższego rozporządzenia rowy opływowe stosuje się na drogach klas A i S, a dopuszcza się ich stosowanie na drodze klasy GP wyłącznie w wykopach. Rów trójkątny stosuje się na drogach klasy A, S i GP, w szczególności w celu ułatwienia utrzymania drogi, kiedy wysokość skarpy nasypu lub wykopu jest mniejsza niż 1 m. We wszystkich innych przypadkach stosuje się rowy trapezowe. W związku z tym większość istniejących rowów przydrożnych ma konstrukcję trapezową. Zgodnie z zapisami ww. rozporządzenia dno rowu powinno mieć szerokość co najmniej 0,4 m, a głębokość nie powinna być mniejsza niż 0,5 m. Jeżeli górna część korpusu drogi jest odwadniana drenami lub warstwą odsączającą, dno rowu powinno być poniżej poziomu wylotu drenu, sączka lub warstwy odsączającej nie mniej niż 0,2 m, a na odcinku wododziału nie mniej niż 0,1 m. Pochylenie skarpy rowu nie powinno być większe niż 1:1,5 z zastrzeżeniem § 42.
[ . . . ]
Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą PRENUMERATĘ.
