Trwałość konstrukcji nawierzchni to jedno z kluczowych zagadnień w kontekście parametrów nawierzchni drogowych. Przez trwałość należy rozumieć długość cyklu życia nawierzchni, przy czym określenie, kiedy następuje wspomniany koniec, nie jest tak precyzyjne, jak można byłoby oczekiwać. Długość cyklu życia jest bardzo istotna dla długofalowego planowania infrastruktury drogowej ze szczególnym uwzględnieniem maksymalizacji jej efektywności ekonomicznej.
Z godnie z przepisami rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 2016 r. poz. 124 z późn. zm., dalej: rozporządzenie) [1] konstrukcja nawierzchni powinna być tak projektowana, aby jej stan graniczny nośności i przydatności do użytkowania nie był przekraczany w okresach eksploatacji krótszych niż 30 lat dla dróg o nawierzchni sztywnej oraz dróg klasy A i S o konstrukcji nawierzchni podatnej i półsztywnej lub 20 lat dla dróg pozostałych klas technicznych o konstrukcji nawierzchni podatnej i półsztywnej. Brzmienie § 148 rozporządzenia wskazuje, że trwałość nawierzchni dla nowobudowanych, rozbudowywanych lub przebudowywanych dróg nie powinna być krótsza niż 20 lub 30 lat, zależnie od rodzaju konstrukcji oraz klasy technicznej drogi. Rozporządzenie określa również, jaki stan nawierzchni uznaje się za przekroczenie stanu granicznego nośności i przydatności do użytkowania
[ . . . ]
Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą PRENUMERATĘ.
